20 Eylül 2014 Cumartesi

Şanlıurfa

Adıyamana kadar gittik. İçimiz içimize sığmıyordu. Nemruta gitmeyi planlıyorduk, ancak evdeki hesap çarşıya uymadı. Özel aracımız yoktu ve bende ehliyetimi Ankara'da unutmuştum. Bu araç kiralayamayacağımız anlamına geliyordu. Ne yapsak, ne etsek derken arkadaşlarla günübirlik bir Şanlıurfa gezisi yapmaya karar verdik. Adıyamanda, Şanlıurfa minibüslerinin kalktığı yeri öğrendik, minibüs durağına gittik. Bu arada her 20 dakikada bir minibüsün kalktığını da öğrendik. Eski bir Ford Transit marka minibüs geldi. Minibüs bir anda ağzına kadar doldu. Bize yer kalmadı. Bizim arkadaşlardan ikisi de koltukta yer bulabildi. İki kişi ayakta kaldık. Şoför bize hemen bagajı açtı. Bagajda plastik eski bir tabure gösterdi. Kendine has şivesiyle "Siz burda gideceksiniz" dedi. Yerimize razı olduk, bindik. Bagajda giderken yolu rahat seyredemesek de halimize şükür ettik. Şoför eski külüstür minibüsüyle gazı topukladı. Bu seyahatim boyunca Adıyaman-Urfa hattındaki minibüs şoförlerinin kural tanımadığını, hız kurallarına, taşıma kurallarına uymadığını gördüm. 2 saatlik yolu Kürtçe-Türkçe karışık şarkılar eşliğinde 1 saat civarında bir sürede tamamladık. Şanlıurfa terminalinde indik. Fotoğraf çekerek, yürümeye başladık.
15 Ağustos 2014 Cuma

Adıyaman

Geziler birikiyor. Dur bugün, dur yarın derken güneydoğu gezimin ardından yaklaşık 3 ay geçti. Gezim zihnimin tozlu bölümlerinde iyice unutulmaya yüz tutmadan, hafıza tazeleyip kayıtlara geçirmekte, o an için yazdıklarımı da temize çekmekte fayda var. Voleybol hakemi arkadaşım, Adıyamanda hakemlik kursu açıldığını söylediğinde balıklama atladım. Hakemlik hayallerimdeydi. Hem ticaret, hem ziyaret hesabı, bir taşla iki kuş vuralım diye düşündüm. Sporu ve sporcuyu zaten seven biriyim. Kolay kolay güneydoğuyu görmek de kısmet olmaz. Nitekim şimdiye dek ilk kez böyle güneydoğu seyahati kısmet oldu.
Adıyaman'a giden sayılı firmalardan birinden, reklamını yapmamda sakınca yok, Gül Aras firmasından biletimizi aldık. Küçük bir Anadolu firması için fazlasıyla kaliteli bir firma. Akşam 19.00 da terminale geldik. Otobüs saatimiz yaklaştı. Otobüse bindik.Her zamanki gibi pencere kenarındayım... Yanıma 40 yaşlarında bir adam bindi. 8-10 tane çocuğu varmış. Amca mı desem, abi mi desem kestiremedim.Genç yaşlılardan. Sohbet koyulaştı. Sonra uyuyakalmışım. Uyandığımda Adıyaman'a yaklaşmıştık. Otobüs yolculuğu güzeldi. Şeker tadında uyku.. Çocuklarla ilk önce hakem kursumuzun yerini aradık yana döne. Gençlik spor il müdürlüğünü soruyoruz, kimse bilmiyor. 19 Mayıs resmi tatil. Derken sonunda bir bilene rastladık bize tarif ettiler. Gittik gençlik spor müdürlüğü kapalı. Haydaaa... Elimizde bavullar yürüyoruz. Eşyaları esnafa bıraktık. Çarşıya yakın bir yere oturduk. Çayımızı yudumladık. Üstüne Şillik Tatlısı.. Pekmezlisi yöresel bir lezzet. Enerji deposu. Damak tadınıza göre beğenebilirsiniz. Kültür Bakanlığının Adıyamanı tanıtan internet sitesi her gezimde olduğu gibi Adıyaman gezimde de rehber oldu.  Meşhur bir seyir tepesi var dediler. Çıktık. Tam fotoğraf çekmelik bir tepe. Akşam giderseniz eminim manzarasına doyum olmaz. Bütün Adıyaman ayaklarınızın altında. Tepeye doğrudan minibüs yok. Biraz yürümek zorunda kalıyorsunuz. Gittiğinize, yorulduğunuza değecek bir tepe. Yeniden şehir merkezine gittik. Şehirin ortasında meşhur bir parkı var Adıyamanın, orada oturduk biraz.Gün sonunda hakem kursunun ilk dersine katıldık. Gençlik Spor İl Müdürlüğü bize Adıyaman Spor'un lig düşmeden önce kullandığı tesisi kalmamız için tahsis etti. Şehrin biraz dışında. Güneydoğu seyahatimiz boyunca  tesiste konakladık. Ertesi sabah şehir merkezine doğru yürüyüşe çıktım. Daha doğrusu gazete almaktı niyetim. Ama civarda gazete bulamadım. O bakkal, bu bakkal derken kendimi şehir merkezinde buldum. Şehir merkezine gidip de kahvaltı yapmadan dönmek olur mu hiç? Araştıra, soruştura kelle-paça çorbasını en iyi yapan yeri buldum. Zaten Adıyamanda kelle-paçacı çok... Sıra dışı bir kahvaltıydı benim için. Sonra araştırmalara-soruşturmalara devam ettim. Kaleyi gör dediler. İyi dedim, kaleyi görmeden olmazmış madem, görelim. Gezelim, görelim. Kale deyince surlarla çevrili bir yer bekliyordum açıkçası.  Surlar yıkılmış. Yerine park yapmışlar. İki satır yazı karaladım kalede. Sonra çarşıya gittim. Kalaycılık-bakırcılık halen varlığını devam ettiriyor Adıyamanda. Bakırcılarla sohbet ettim. Havadan, sudan, siyasetten konuştuk.  Adıyamanın tütünü meşhurdur dediler. Aradım, buldum. Aslında düzenli bir sigara içicisi değilim, sosyal içiciyim diyebilirim. Adam elinde bir çırpıda tütünü sarıverdi. Sardığı tütünden bana da ikram etti. Denedim.  Tövbelerimi unuttum bir an için. Gerçekten ağır bir tütün. Dağ tütünü diyorlar.  Bir tanesi bile saatlerce yetiyor. Akşam misafirlikteydik. Doğunun misafirperverliğini gördük. İnsanlar gerçekten çok candan. Çiğ köfte yapmışlar. Etli çiğ köfte.  Hayatımda yediğim, yiyebileceğim, etli etsiz en güzel çiğköfteleri 'Acı yaman' da yedim.  Güzel misafirliğin ardından uyuduk, uyandık. Sabah ilk iş çarşıya gittim.  Önce evlerin arasına kurulmuş pazardan geçtim. Kahta domatasi meşhurmuş. Gerçekten de çok güzel domatesti. Çarşıda camilerini gezdim. Ulu Camii Adıyaman'da da var. Adıyaman'da Selçuklulardan kalma çok fazla eser var.  Gelirken de Süryani kilisesine uğradım. Turistik bir yer sanarak girdim. Papazla sohbet ettik. Çeşmelerinden soğuk sular içtim.  Bizim gittiğimiz mevsimden midir bilmiyorum, sıcak bir yer Adıyaman. Ankara'da dut mevsimi Temmuzdur. Adıyaman'da, Mayıs ayında, Temmuzu yaşadık adeta. Nemrutu gezmeyi planlıyorduk. Araç bulamadığımızdan sadece küçük Nemrut heykelciklerinden almakla yetindim. Adıyamana gidip de dünyanın 8.harikasını göremeden gelmek içime oturdu. Göremeyeceğimi anlayınca Gaziantep gezisinin planını yapmaya başladım. Ertesi gün tarihi Oturakçı Pazarından alışveriş yaptım. Öğlen öğünümü çiğ köfteyle geçiştirip Perre'nin yolunu tuttum. Kayaların içine oyulmuş kayıp bir şehir buldum Perre'de. Eski bir şehir... Komagene Krallığının 5 büyük kentinden biriymiş zamanında. Köyün içinde halen kullanılmakta olan mağara çeşme var. Çocuklar içinde oyun oynuyorlar. Kaya oyuklarının içinde gezdim. Uzun bir yürüyüşle minibüs durağına geldim. Minibüse binip yeniden bizim tesisin yolunu tuttum.Ertesi gün sabah seramonisinin ardından yine çarşının yolunu tutum. Adıyaman Müzesini ve Nemrut Dağına verilen Altın Elma ödülünü gördüm. Son gün Adıyaman Üniversitesine gittik, hakemlik sınavımıza girdik ve evin yolunu tuttuk.
Nemrutu görememe rağmen güzel bir Adıyaman gezisiydi. Besni üzümünün tadına bakamadık... Halfane gecesini uzaktan gördüm. Adıyaman güzeldi.